Напэўна, большасць вернікаў звярнулі ўвагу на незвычайны спеў, які ў нядзелю Змёртвыхпаўстання Пана, а часам і ў будні падчас актавы Пасхі гучыць пасля рэспансарыйнага псальму перад чытаннем Евангелля.
Гэта так званая пасхальная секвенцыя, якая называецца па першых словах яе лацінскага тэксту Victimæ paschali laudes, што можна перакласці як «Ахвяры пасхальнай праслаўленне».
Падрабязней
У гэтым артыкуле мова пойдзе пра касцёл з малой літары "к". Гэта не азначае, што касцёл як сакральны будынак не мае значэння. Наадварот, ён з'яўляецца месцам здзяйснення святых таямніц і ўсялякага культу. Без іх нам было б цяжка ўзрастаць у веры і абуджаць пабожнасць.
"Святыні і рэчы, якія прызначаны для Божага культу, павінны быць сапраўды годнымі і гожымі і з’яўляцца знакамі і сімваламі вышэйшай сутнасці" [Агульныя ўводзіны для Рымскага Імшала, 288].
У касцёлах і каля іх трэба захоўваць сур’ёзнасць, пашану да месца і вернікаў. Характэрнай з'яўляецца біблійная сцэна выгнання гандляроў са Святыні Бога (пар. Мк 11, 15-18).
Падрабязней
Падрабязней
Тэрмін "міністрант" паходзіць ад лацінскага слова "ministrare", што азначае "служыць". Звычайна міністрантам з'яўляецца малады свецкі чалавек, які, пасля адпаведнай падрыхтоўкі можа прыслугоўваць у святых абрадах, тым самым прадстаўляючы вернікаў пры алтары і дапамагаючы цэлебранту.
Падрабязней
Міністрант (лац. ministrare – служыць) — гэта хлапчук або юнак, які прыслужвае святару падчас імшальнай літургіі. Заданнем міністранта з’яўляецца падрыхтоўка неабходных літургічных рэчаў перад пачаткам святой Імшы, а таксама іншага роду дапамога, напрыклад, пры апрананні святара перад літургіяй.
Падрабязней
Сярод святых ёсць нямала дзяцей. Некаторыя з іх з'яўляюцца апекунамі міністрантаў.
Падрабязней
МІНІСТРАНТ – асоба, якая скончыла курс падрыхтоўкі і была прынятая да літургічнай службы алтара. Фармацыю міністрантаў можна падзяліць на некалькі этапаў, на якіх міністранты паглыбляюць сваі веды і набываюць новыя навыкі.
Падрабязней
Падрабязней
Падрабязней
На Імшы ці Вячэры Пана народ Божы збіраецца разам пад кіраўніцтвам святара, які ўвасабляе Хрыста, для цэлебрацыі ўспаміну пра Пана альбо эўхарыстычнай ахвяры. Таму перш за ўсё да мясцовай супольнасці святога Касцёла адносіцца абяцанне Хрыста: "Дзе двое альбо трое сабраныя ў імя Маё, там Я сярод іх" (Мц 18, 20). Бо пры цэлебрацыі Імшы, у якой вечна здзяйсняецца ахвяра крыжа, Хрыстус рэальна прысутнічае ў самім сходзе людзей, сабраных у Яго імя, у асобе святара, у сваім слове, а таксама сутнасна і бесперапынна ў эўхарыстычных постацях.
Падрабязней
Паставы і жэсты ў літургіі маюць сваю сімволіку. Таксама і чалавечае цела мае сваё значэнне ў літургіі. Агульныя ўводзіны ў Імшале звяртаюць увагу на той факт, што “аднолькавая пастава цела, якая павінна захоўвацца ўсімі ўдзельнікамі, – гэта знак еднасці членаў хрысціянскай супольнасці, сабраных на святую Літургію, бо яна выяўляе і падтрымлівае думкі і пачуцці ўдзельнікаў“ [Агульныя ўводзіны для Рымскага Імшала, 42].
Як знешняе захаванне чалавека заўсёды паказвае яго ўнутраны настрой, так і ў літургіі знешняе выконванне пэўных жэстаў з'яўляецца праявай ўнутранага досведу. З іншага боку, прыняцце знешніх пастаў неабходна для абуджэння і развіцця ў сабе ўнутраннога культу Бога. Культ сваёй натуры мае цэласны характар – тычыцца як ўнутранага міра чалавека, так і яго цела. Падобна таму, як людзі паказваюць сваю любоў і пачуцці з дапамогай жэстаў, так і ў літургіі паставы і жэсты з'яўляюцца знакам любові да Бога. Менавіта таму так важна, каб яны захаваліся і выконваліся з пяшчотнай стараннасцю, глыбокай пашанай і засяроджаннасцю. Асабліва гэта датычыць нас, слуг Алтара, па прыкладу якіх мае паступаць уся літургічная супольнасць.
Чым адрозніваецца пастава ад жэсту? Пастава адносіцца да станаўлення ўсяго цела, жэст – яго часткі: найчасцей рук альбо галавы.
Падрабязней
Літургічны год – касцёльны гадавы цыкл, на працягу якога ў святых успамінах ва ўстаноўленыя дні ўшаноўваецца збаўчая справа Хрыста.
Падрабязней
Літургічныя рэчы з'яўляюцца элементамі літургіі, неабходнымі для яе здзяйснення. Першапачаткова для цэлебрацыі Эўхарыстыі выкарыстоўваліся рэчы штодзённага ўжывання. Толькі з цягам часу пачалі вырабляць спецыяльна прызначаны для гэтага посуд і іншыя прадметы. Неабходным патрабаваннем для вырабу літургічных рэчаў з'яўляется выкарыстанне матэрыялаў "высакародных, трывалых і адпаведных для сакральнага ўжывання" (Агульныя ўводзіны для Рымскага Імшала, 326), каб яны былі годныя таямніцы, у якой будуць выкарыстоўвацца. Гэтыя рэчы павінны быць адпаведна благаслаўлены, а таксама выкарыстоўвацца і абслугоўвацца з пашанай (асабліва тыя рэчы, якія неабходны для кансэкрацыі і захоўвання хлеба і віна). Кожная літургічная рэч мае сваё прызначэнне, а многія з іх – глыбокую сімволіку, якую павінен ведаць кожны міністрант (асабліва міністрант алтара).
Падрабязней
У Касцёле, які ёсць Целам Хрыста, не ўсе члены выконваюць аднолькавы абавязак. Гэтая рознасць абавязкаў у цэлебрацыі Эўхарыстыі выяўляецца знешне ў разнастайнасці літургічнага адзення. Таму адзенне павінна быць знакам уласнага абавязку кожнага прыслугоўваючага. Апрача таго, літургічнае адзенне павінна падкрэсліваць прыгажосць самога літургічнага дзеяння.
Падрабязней
Ужо у старажытнасці выкарыстоўвалася літургічнае адзенне розных колераў, аднак спачатку правілы выбару колеру не былі дакладна акрэсленыя. Толькі ў XIII ст. яны былі сістэматызаваныя, а ў XVI ст. зацверджаныя на Трыдэнцкім саборы. 3 невялікімі зменамі гэтыя прынцыпы захаваліся да нашага часу. Разнастайнасць колераў літургічнага адзення дапамагае лепш зразумець значэнне цэлебраваных таямніцаў веры і сэнс развіцця хрысціянскага жыцця на працягу літургічнага года.
Падрабязней
Найчасцей, калі мы чуем слова "літургічныя кнігі", перад нашымі вачыма з'яўляюцца Імшал і лекцыянарый. Аднак іх нашмат болей. Касцёл абавязвае, каб літургія цэлебравалася аднолькава і згодна з верай, якую вызнаем. Для гэтага яна павінна цэлебравацца згодна з выдадзенымі Касцёлам літургічнымі кнігамі.
Падрабязней
Пры напісанні спасылкі на тэкст Бібліі спачатку паказваецца скарочаная назва кнігі, затым нумар раздзела і нумар верша.
Падрабязней
Падрабязней